Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΖΙΧΑΝΤ ΤΩΝ ΧΑΛΙΦΗΔΩΝ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Όπως είναι γνωστό, οι Άραβες, αμέσως μετά την ενοποίηση τους από τον Μωάμεθ (και την αποδοχή του ισλάμ ως θρησκείας τους), ξεκίνησαν
(από τα εδάφη περίπου της σημερινής Σαουδικής Αραβίας) να επιτίθενται με εξαιρετικό φανατισμό, έναντι των γειτονικών τους κρατών (Βυζάντιο, Περσία).

Αυτό το έπραξαν, με σκοπό, τόσο να πλουτίσουν μέσω των λαφύρων και των δούλων που θα αποκτούσαν με τις κατακτήσεις, όσο παράλληλα και για να αποκτήσουν στην κατοχή τους, νέα καλλιεργήσιμα εδάφη, τους δρόμους του εμπορίου (θαλάσσιου ή χερσαίου), αλλά και τις πλουτοπαραγωγικές πήγες των περιοχών αυτών.

Και φυσικά, προκειμένου να επεκτείνουν και να επιβάλλουν παντού με την βία, την νέα θρησκεία τους, το ισλάμ, το οποίο είχε ιδρύσει ο Μωάμεθ.

(Οι πρώτες περιοχές που επιτέθηκαν και κατέκτησαν οι μουσουλμάνοι, ήταν οι Βυζαντινές Χριστιανικές επαρχίες της Συρίας, της Μεσοποταμίας, της Παλαιστίνης και της Αιγύπτου, οι οποίες από τότε «μετατράπηκαν» με τον χρόνο και την βία σε ισλαμικές, πλειοψηφικά).

Έτσι, σε όσες περιοχές κατακτούσαν, προσπαθούσαν να επιβάλλουν το ισλάμ, αρχικά με «το καλό» (υποσχέσεις, φιλοφρονήσεις, προνομία), και αλλιώς με «το κακό» (βίαιοι εξισλαμισμοί, μαζικές σφαγές, προπαγάνδα, βαριά φορολογία Χριστιανών).

Σύντομα, μετά την κατάκτηση της Περσίας, έστρεψαν την προσοχή τους προς την Βυζαντινή Αυτοκρατορία (http://www.oparlapipas.gr), και την πρωτεύουσα της, την Κωνσταντινούπολη, την οποία προσπάθησαν να κατακτήσουν δυο φορές, ανεπιτυχώς (http://www.triklopodia.gr).

Αλλά και η προσπάθεια τους, για την κατάκτηση της Γαλλίας και μετέπειτα της Δυτικής Ευρώπης, έληξε επίσης άδοξα, μετά την ήττα τους στο Πουατιέ, από τους Φράγκους του Κάρολου Μαρτέλου, το έτος (732).

Έτσι, μιας και δεν κατάφεραν να κατακτήσουν, ούτε το Βυζάντιο, ούτε και την Δυτική Ευρώπη, οι Άραβες ηγέτες αποφάσισαν, να αρχίσουν έναν «πόλεμο φθοράς», μια «διαρκή τζιχάντ», σε όλη την επικράτεια της Μεσογείου και να «παρενοχλούν», με τον τρόπο αυτό, τους Χριστιανούς αντίπαλους τους.

Για τον λόγο αυτό, όταν τους το επέτρεπαν οι πολεμικές επιχειρήσεις, οι Άραβες ισλαμιστές αρχηγοί, «απέστελλαν» φανατικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς τους (που στους ιδίους θα δημιουργούσαν ταραχές), σε επιδρομές πειρατικού χαρακτήρα σε πολλά εδάφη και νησιά της Μεσογείου.

Και σε όσα από αυτά, βρίσκονταν η «κατάλληλη ευκαιρία», οι επιδρομές και οι λεηλασίες, μπορούσαν σύντομα να συνοδευτούν από την μόνιμη (πάντα με την βία), κατάκτηση τους (π.χ. των νήσων της Κρήτης, της Κύπρου, της Ρόδου ή της Σικελίας).

Και τότε, οι νέοι αυτοί ισλαμικοί πληθυσμοί, που είχαν «εισαχθεί» βίαια στις περιοχές αυτές, χωρίς την θέληση των κάτοικων τους, προσπάθησαν με αφάνταστη αγριότητα, να τους επιβάλλουν τα ήθη και τα πιστεύω τους.

Παράλληλα, τους δίωκαν λόγω της πίστης τους, με συνεχείς εκτελέσεις, βίαιους εξισλαμισμούς και βαριά φορολογία, προσπαθώντας να «επιβληθούν» στην Χριστιανική πλειοψηφία των κάτοικων των νησιών αυτών, ενώ οι ίδιοι αποτελούσαν μόνο μια βίαιη μειοψηφία κατακτητών.

Φυσικά, οι Άραβες ηγέτες, χρησιμοποιούσαν τις κρίσιμες στρατηγικά θέσεις των νησιών που είχαν κατακτήσει, για να ασκούν πίεση στις Χριστιανικές χώρες της Μεσογείου (μέσω εισβολών, πειρατείας και των απωλειών στο εμπόριο και την οικονομία που αυτές επέφεραν).

Επιπλέον, οι μουσουλμάνοι χαλίφηδες, μπορούσαν αν δέχονταν επίθεση σε κάποιο σημείο της επικράτειας τους (π.χ. Μεσοποτάμια ή Ισπανία), να διατάζουν τους υποτελείς σε αυτούς, ισλαμιστές φυλάρχους των νησιών, να επιτίθενται κατά των εχθρών τους στα εδάφη τους.

Και αυτό, με σκοπό, λόγω της πίεσης που ασκούνταν στην επικράτεια των Χριστιανών εχθρών τους, αυτοί να εγκαταλείψουν την εκστρατεία τους στα εδάφη του Χαλιφάτου και να γυρίσουν πίσω, προκειμένου να υπερασπίσουν τα ίδια τα εθνικά τους τα εδάφη.

Εννοείται, πως και το χρήμα έπαιζε σημαντικό ρολό, μιας και οι μουσουλμάνοι ηγεμονίσκοι των νησιών, ακολουθούσαν σχεδόν πάντα την πολιτική των χαλίφηδων, στους οποίους και πλήρωναν φόρο υποτέλειας και τους έδιναν εμπορικές-πολιτικές διευκολύνσεις, όπως και την άδεια πολλές φορές, ελλιμενισμού του πολεμικού τους στόλου στους ναυστάθμους τους. Φυσικά, όλα αυτά πάντα, στο όνομα του Αλλάχ.

[Όλες αυτές οι επιθέσεις των μουσουλμάνων στρατιωτών του Χαλιφάτου, στους Χριστιανούς βασιλιάδες και λαούς της Ευρώπης, «βοήθησαν σημαντικά», ως αντίδραση στην «κακοποιό αυτή δράση τους», στην ανάδειξη αντιισλαμιστών ηγετών στις χώρες αυτών.

Κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει και σήμερα, λόγω της τρομοκρατικής δράσης του «Χαλιφάτου» του ISIS, της λαθρομετανάστευσης, καθώς και του ακραίου ισλαμισμού σε πολλές χώρες της ΕΕ.

Και φυσικά οι ηγεσίες των χωρών αυτών, παίρνουν σε πολλές περιπτώσεις μέτρα κατά του ισλάμ-(http://www.triklopodia.gr).

Επίσης, όλα αυτά τα γεγονότα, «βοήθησαν» σε άλλες χώρες, με γνωστό ναζιστικό παρελθόν, να αρχίσει ξανά η «αναβίωση» παλαιών, γνώριμων και «αρχηγικών» τάσεων-http://sinomosiologos.blogspot.gr, http://www.dw.com].

Όλη αυτή η κατάσταση, που συνεχίστηκε σε πολλές περιοχές για αιώνες, έλαβε τέλος, όταν οι Χριστιανοί ηγέτες της Μεσογείου (οι Βυζαντινοί υπό τον Νικηφόρο Φωκά, οι Νορμανδοί υπό τον Ροβέρτο Γισκάρδο, και Ίβηρες μέσω των ηγετών της «Ισπανικής Ανάκτησης»), προετοίμασαν και εκτέλεσαν άψογες στρατηγικά πολεμικές εκστρατείες, οι οποίες κατέληξαν στην οριστική απελευθέρωση των νησιών της Μεσογείου, από τον μουσουλμανικό ζυγό.

Με τον τρόπο αυτό, έλαβε τέλος μία μακρά περίοδος καταπίεσης, η οποία είχε στοιχίσει πολύ σε πόνο, δάκρυα και αίμα, σχεδόν σε κάθε κάτοικο της Μεσογείου, εξαιτίας της πολιτικής των χαλίφηδων για «διαρκή τζιχάντ».

Και στις μέρες μας, συμβαίνουν παρόμοια γεγονότα. Για μία ακόμα φορά, οι Άραβες ηγέτες (Σαουδική Αραβία, Κατάρ), εξόπλισαν και δημιούργησαν έναν νέο ισλαμικό στρατό τρομοκρατών-το πασίγνωστο πια σε παγκόσμια κλίμακα, «Χαλιφάτο» του ISIS (https://hellenicsunrise.blogspot.gr), το οποίο, ξεκινώντας αρχικά  από τα εδάφη της σημερινής Σαουδικής Αραβίας), άρχισε να επιτίθεται με εξαιρετικό φανατισμό, έναντι των γειτονικών κρατών (π.χ. Ιράκ, Συρία).

Αυτά το έπραξαν (οι ηγέτες του ISIS), με σκοπό, τόσο να πλουτίσουν μέσω των λαφύρων και των δούλων που θα αποκτούσαν με τις κατακτήσεις, όσο παράλληλα και για να αποκτήσουν στην κατοχή τους, νέα καλλιεργήσιμα εδάφη, τους δρόμους του εμπορίου (θαλάσσιου ή χερσαίου), αλλά και τις πλουτοπαραγωγικές πήγες των περιοχών αυτών.

Και φυσικά, προκειμένου να επεκτείνουν και να επιβάλλουν παντού με την βία, την θρησκεία τους, το ισλάμ, το οποίο είχε ιδρύσει ο Μωάμεθ.

Έτσι, σε όσες περιοχές κατακτούσαν, προσπαθούσαν να επιβάλλουν τον ισλαμισμό, πάντα με «τον κακό τρόπο» (βίαιοι εξισλαμισμοί, μαζικές σφαγές, προπαγάνδα, βαριά φορολογία Χριστιανών).

Σύντομα, μετά την κατάκτηση μεγάλου μέρους του Ιράκ, έστρεψαν την προσοχή τους προς την Συρία, την οποία προσπάθησαν να κατακτήσουν ανεπιτυχώς, λόγω της εμπλοκής των Ρώσων στον πόλεμο αυτό (όπως και των Κουρδών των περιοχών αυτών μετέπειτα,  αλλά ακόμα και των ίδιων των ΗΠΑ).

Έτσι, μιας και δεν κατάφεραν να κατακτήσουν πλήρως, ούτε το Ιράκ, ούτε και την Συρία Ευρώπη, οι ηγέτες ISIS, αποφάσισαν, να αρχίσουν έναν «πόλεμο φθοράς», μια «διαρκή τζιχάντ», σε όλη την επικράτεια της Μεσογείου και να «παρενοχλούν», με τον τρόπο αυτό, τους Χριστιανούς αντίπαλους τους (κυρίως στις χώρες της ΕΕ).

Για τον λόγο αυτό, όταν τους το επέτρεπαν οι πολεμικές επιχειρήσεις, οι Άραβες ισλαμιστές αρχηγοί, «απέστελλαν» φανατικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς τους (που στους ιδίους θα δημιουργούσαν ταραχές), σε επιδρομές σε πολλά εδάφη και νησιά της Μεσογείου (ως λαθρομετανάστες που παρίσταναν τους «Σύριους πρόσφυγες»).

Και σε όσα από αυτά, βρίσκονταν η «κατάλληλη ευκαιρία», οι επιδρομές (και οι λεηλασίες που πολλοί λαθρομετανάστες πραγματοποιούσαν), μπορούσαν σύντομα να συνοδευτούν από την μόνιμη (πάντα με την βία), εποίκιση τους (π.χ. της Σαρδηνίας και της Σικελίας στην Ιταλία).

Επίσης, σε πολλές περιπτώσεις, οι νέοι αυτοί ισλαμικοί πληθυσμοί, που είχαν «εισαχθεί» βίαια στις περιοχές αυτές, χωρίς την θέληση των κάτοικων τους, προσπάθησαν με αφάνταστη αγριότητα, να τους επιβάλλουν τα ήθη και τα πιστεύω τους.

Παράλληλα, άρχισαν σε κάποιες περιπτώσεις, να τους διώκουν, λόγω της πίστης τους στον Χριστό, διαπράττοντας επιπλέον, συνεχείς κλοπές, βιασμούς, και σε αρκετές περιπτώσεις και φόνους, προσπαθώντας να «επιβληθούν» στην Χριστιανική πλειοψηφία των κάτοικων των περιοχών αυτών, ενώ οι ίδιοι αποτελούσαν μόνο μια βίαιη μειοψηφία κατακτητών.

Φυσικά, οι ηγέτες του ISIS, χρησιμοποιούσαν τις κρίσιμες στρατηγικά θέσεις των νησιών, στα οποία είχαν στείλει ισλαμιστές (και πιστούς σε αυτούς)-«εποικιστές–τρομοκράτες», προκειμένου να ασκούν πίεση στις Χριστιανικές χώρες της Μεσογείου (μέσω λαθρομετανάστευσης, πειρατείας και των απωλειών στο εμπόριο και την οικονομία που αυτές επέφεραν).

Επιπλέον, μπορούσαν, αν δέχονταν επίθεση σε κάποιο σημείο της επικράτειας τους (π.χ. Ιράκ ή Συρία), να διατάζουν τους απεσταλμένους από αυτούς, «προσφυγές» (στην πραγματικότητα όμως ισλαμιστές τρομοκράτες), να επιτίθενται κατά των εχθρών τους στα εδάφη τους (μέσω της πραγματοποίησης τρομοκρατικών επιθέσεων σε αυτά).

Και αυτό, με σκοπό, λόγω της πίεσης που ασκούνταν στην επικράτεια των Χριστιανών εχθρών τους, αυτοί να εγκαταλείψουν την εκστρατεία τους στα εδάφη του λεγόμενου ισλαμικού Χαλιφάτου και να γυρίσουν πίσω, προκειμένου να υπερασπίσουν τα ίδια τους τα εδάφη. Φυσικά, όλα αυτά πάντα, στο όνομα του Αλλάχ.

Όλη αυτή η κατάσταση, που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα σε πολλές περιοχές, αναμένεται να λάβει τέλος, όταν οι Χριστιανοί ηγέτες της Μεσογείου (οι Ρώσοι υπό τον Πούτιν, οι ΗΠΑ υπό τον Τραμπ, αλλά και η ΕΕ), προετοιμάσουν και εκτελέσουν άψογες στρατηγικά πολεμικές εκστρατείες κατά των ισλαμιστών του ISIS.

Εκστρατείες, με νέα όπλα (http://yiorgosthalassis.blogspot.com), οι οποίες θα καταλήξουν στην οριστική απελευθέρωση των ισλαμοκρατούμενων χωρών της Μεσογείου, από τον ζυγό του λεγόμενου «Ισλαμικού Χαλιφάτου».

Φυσικά, πάντα με την βοήθεια των λαών και των ηγετών τους (π.χ. των Κουρδών, του στρατού του Ιράκ του πρωθυπουργού Αμπάντι, αλλά και του Σύρου προέδρου Άσαντ).

Με τον τρόπο αυτό, θα λάβει τέλος μία μακρά περίοδος καταπίεσης, η οποία έχει στοιχίσει πολύ σε πόνο, δάκρυα και αίμα, σχεδόν σε κάθε κάτοικο των χωρών της Μεσοποταμίας (αλλά επίσης και της Λιβύης, της Αίγυπτου, της Λιβύης και της Υεμένης), εξαιτίας της πολιτικής των «νέων χαλίφηδων» του ISIS, για «διαρκή τζιχάντ».

Και φυσικά, αυτό μπορεί να επιτύχει μόνο με την εφαρμογή μιας φιλολαϊκής, προοδευτικής πολιτικής στις περιοχές αυτές, όπως έγινε παλαιότερα, σε κάποιες εποχές στο Βυζάντιο (http://www.drachmoula.com).

Μιας πολιτικής, την οποία μελέτησε (την κοινωνική νομοθεσία του Βατάτζη) και προσπάθησε ανεπιτυχώς να εφαρμόσει στα έργα του και ο γνωστός «φιλόσοφος» Κάρολος Μαρξ.

Αλλιώς, το πιθανότερο είναι να ξεσπάσουν σύντομα νέοι πόλεμοι στην περιοχή (http://www.triklopodia.gr), καθώς και να συνεχιστούν οι βίαιοι διωγμοί των Χριστιανικών κάτοικων της Μέσης Ανατολής (http://yiorgosthalassis.blogspot.com), πολλοί εκ των οποίων είναι και ομογενείς μας (http://www.defence-point.gr).

Και είναι ιδιαίτερα γνωστό σε όλους, πως αιματηροί διωγμοί Χριστιανών από φανατικούς ισλαμιστές συνέβησαν πολύ συχνά, στο διάβα της ιστορίας-http://agiotokos-kappadokia.gr.

(Σε αυτό τον στόχο, σημαντικό ρόλο θα παίξει και η προσχεδιασμένη ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στα εδάφη της σημερνής Συρίας και του Ιράκ. Αυτό θα εκτείνεται από την Μεσοποταμία ως τα παράλια της Μεσογείου και από αυτό θα διέρχεται μέσω αγωγών, το πετρέλαιο του κουρδικού Ιράκ (Κιρκούκ-Μοσούλης) προς την Μεσόγειο.

Παράλληλα, ένα κουρδικό κράτος με έκταση ως την Μεσόγειο, θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως «κυματοθραύστης» (και ασπίδα) κατά των λαθρομεταναστευτικών-προσφυγικών ροών, εμποδίζοντας τους να φύγουν από τις περιοχές τους, να διάβουν  τα εδάφη του, να περάσουν μέσω αυτών στα τουρκικά εδάφη και από εκεί να εισέλθουν παράνομα στην Ευρώπη.

Δεν αποκλείεται τέλος, ένα ανεξάρτητο κουρδικό κράτος (σε Συρία-Ιράκ), να αποτελέσει την «κοιτίδα» των υπόδουλων Κούρδων της Τουρκίας και του Ιράν, μία νέα «Πρωσία» ή «Σαβοΐα-Πεδεμόντιο», δηλαδή ένα αλυτρωτικό εφαλτήριο, που θα συμβάλλει μακροπρόθεσμα στην απελευθέρωση και μετέπειτα συνένωση όλων των Κούρδων της Μέσης Ανατολής σε ένα ενιαίο, ελεύθερο κράτος- http://www.ethnos.gr , https://gdailynews.wordpress.com.

Φυσικά, όλα αυτά, πάντα με την ευγενική υποστήριξη και «χορηγία» των ΗΠΑ και της Ρωσίας).

Θα πρέπει επίσης να αναφερθεί, ότι το ίδιο χρονικό διάστημα, στην Ευρώπη, νέες εκλογικές αναμετρήσεις αναμένεται να διεξαχθούν, οι οποίες θα επηρεάσουν σημαντικά το πολιτικό κλίμα στην ΕΕ.

Έτσι, αναμένονται να γίνουν τον Οκτώβριο, αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές στην Γερμανία, σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις στις εξής χώρες:

(α) Στην Τσεχία, όπου την πρωτιά αναμένεται να αποσπάσει το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα του Αντρέι Μπάμπις. Αυτός είναι ένας από τους πιο πλούσιους επιχειρηματίες της χώρας, ο πιο δημοφιλής πολιτικός της (http://www.cnn.gr) και φιλοδοξεί να επιτύχει στην Τσεχία, ότι ο Τραμπ στις ΗΠΑ.

(β) Στην Αυστρία, όπου πρώτο κόμμα αναμένεται να βγει, είτε το ακροδεξιό ευρωσκεπτικιστικό κόμμα του Κρίστιαν Στράσε (http://www.newsbomb.gr), είτε το δεξιό λαϊκό κόμμα του Σεμπάστιαν Κουρτς (http://www.efsyn.gr, http://www.iefimerida.gr), τα οποία όμως θα αποτελέσουν (πιθανότατα) και την νέα συγκυβέρνηση της χώρας αυτής.

Και τα δύο αυτά κόμματα εκπροσωπούν ακραίες ευρωσκεπτικιστικές θέσεις, ενώ σαν συγκυβέρνηση είναι πρόθυμα να συμμαχήσουν με κυβερνήσεις άλλων χωρών της ΕΕ, με τις οποίες έχουν συγγενικές πολιτικές ιδεολογίες (http://www.efsyn.gr/).

Στην Ισπανία, αναμένεται, μετά τις εκλογές που γίνονται για την ηγεσία στο σοσιαλιστικό κόμμα, όποιος και εάν εκλεγεί στην ηγεσία του (http://news.in.gr), να υπάρξει κρίση σε αυτό (ακόμα και διάσπαση του), με αποτέλεσμα, η ασθενική μέχρι τώρα υποστήριξη της τωρινής ηγεσίας του  προς την δεξιά κυβέρνηση μειοψηφίας του Ραχόι, να καταρρεύσει.

Και εξαιτίας αυτών των πολιτικών εξελίξεων στην χώρα, η Ισπανία να συρθεί και αυτή σύντομα για μία ακόμα φορά μέσα σε δύο χρόνια σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές (http://www.triklopodia.gr).

Αλλά και στην Ιταλία αναμένονται να γίνουν νωρίτερα από το προβλεπόμενο (την Άνοιξη του 2018), πρόωρες εκλογές (Πολλοί υποστηρίζουν, ότι θα πραγματοποιηθούν το αργότερο, μέχρι και τον Οκτώβριο του 2017).

Σε αυτές, την πρωτιά προβλέπεται βάση των δημοσκοπήσεων, να αποσπάσει το κόμμα του Μπέπε Γκρλιλο (http://www.triklopodia.gr), το οποίο και αναμένεται να κυβερνήσει, παρά τις περί του αντιθέτου αναλύσεις (http://www.imerisia.gr , http://www.enikonomia.gr).

Και αυτό μπορεί να το επιτύχει, συγκυβερνώντας με το ακροδεξιό κόμμα «Αδέλφια της Ιταλίας», αλλά και την Λέγκα του Βορρά, η οποία, παρά τις «δύσκολες» για την χώρα αυτή ιδέες της (http://www.echedoros-a.gr), δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνεργαστεί με τον Γρίλο, προκειμένου να βγάλει την Ιταλία από την ΕΕ και το ευρώ-(http://www.triklopodia.gr).

(Τον Ιούνιο γίνονται επίσης και οι δημοτικές εκλογές στην Ιταλία, που για πολλούς είναι ένας «δείκτης» της αντίστοιχης πολίτικης «διακύμανσης» των κομμάτων στις εθνικές εκλογές της χώρας.

Ο Ρέντσι, μπορεί, αν θελήσει κάποια στιγμή, την διεξαγωγή πρόωρων εκλογών στην Ιταλία, να «επικαλεστεί» ως δικαιολογία, προκειμένου να ρίξει την κυβέρνηση του (δικού του) εκλεκτού, Τεντζιλόνι, μια πραγματική ή ψεύτικη διαφωνία τους.

Λόγου χάρη, έναν επώδυνο νόμο για τον προϋπολογισμό που θα παρουσιαστεί το φθινόπωρο, μέχρι και τις τραπεζικές διασώσεις και την μοίρα της Alitalia, της εμβληματικής αλλά προβληματικής αεροπορικής εταιρίας.

Επίσης, η πολιτική κατάσταση στην υπόλοιπη Ευρώπη, θα παίξει πιθανώς σπουδαίο ρόλο, σε μια τέτοια πιθανή επιλογή του.

Αν π.χ. πραγματοποιηθούν πρόωρες εκλογές στην Ισπανία, μετά την εκλογή του νέου πρόεδρου του σοσιαλιστικού κόμματος της χώρας (δείτε παραπάνω), όπως επίσης και το ποσοστό που θα λάβουν τα σοσιαλιστικά κόμματα στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, σε Μεγάλη Βρετανία και Γάλλια.

Και φυσικά, τα ποσοστά των υποψήφιων των «νέων (μη σοσιαλιστών) φίλων» του Ρέντσι στις χώρες αυτές, π.χ. του Μακρόν. Ακόμα και πιθανές πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα, όπως και τα ποσοστά του ομοϊδεάτη του Τσίπρα, θα μπορούσαν επίσης, να αποτελέσουν πολίτικο «οδοδείκτη» για τον Ματέο Ρέντσι, τον επονομαζόμενο και «Τσίπρα της Ιταλίας»).

Στην χώρα μας, το μόνο καλό από την αντεθνική, προδοτική και αποτυχημένη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (την ίδια που ακολούθησαν όλοι οι εξίσου δωσίλογοι προκάτοχοι τους και αναμένεται να συνεχίσει και ο Μητσοτάκης στην συνέχεια), είναι, πως η πλειοψηφία του λαού μας, στηρίζει ανεπιφύλακτα πια, πατριωτικές θέσεις (http://www.iefimerida.gr, http://hassapis-peter.blogspot.gr, http://www.dimokratianews.gr).

[Και φυσικά ισχύει για την τωρινή κυβέρνηση, όπως και για όλες τις προηγούμενες, αλλά και αυτές που θα έρθουν, το βιβλικό ρητό: «Ζυγίστηκες στην πλάστιγγα και βρέθηκες λειψός, διαιρέθηκε το βασίλειο σου και δόθηκε στους … και στους …».

Οι  τελείες (στους … και στους…), στο αυθεντικό κείμενο της Αγίας Γραφής μιλούν για τους Μήδους και τους Πέρσες (στους Μήδους και στους Πέρσες), ενώ στο κείμενο αυτό, σημαίνουν τους πολιτικούς αντιπάλους του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, που βρίσκεται κάθε φορά στην εξουσία, οι οποίοι αναμένεται, ότι θα του «καταβροχθίσουν» τα δημοσκοπικά ποσοστά, γενόμενοι οι νέοι κυβερνήτες της χώρας στην συνέχεια].

[Το μόνο βέβαιο είναι, πως αν οι (παλιές και νέες) πολιτικές ευρωπαϊκές ηγεσίες και ελίτ (π.χ. του νέου προέδρου της Γαλλίας, Εμμανουέλ Μακρόν), εφαρμόσουν περαιτέρω ακραία μετρά λιτότητας (νέα μνημόνια), όπως διαμηνύουν, μπορεί στο τέλος να εξοργίσουν εκτός ορίων, τους ίδιους τους λαούς τους.

Και αυτοί μπορεί, όπως έκαναν οι Γάλλοι κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης (1789-http://www.triklopodia.gr, https://hellenicsunrise.blogspot.gr), όντας εντελώς εξοργισμένοι με τις τότε πολιτικές ηγεσίες της Γαλλίας (π.χ. την Μαρία Αντουανέτα), να ξεσηκωθούν βίαια εναντίον τους και να τους ρίξουν από την εξουσία, ακριβώς όπως συνέβη τότε].

Κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, εν όψει της αλλαγής στον συσχετισμό στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας μας, με την Τουρκιά, που συμβαίνει το τελευταίο χρονικό διάστημα (http://corfiatiko.blogspot.gr), αλλά και λόγω των εντάσεων που αναμένονται, εξαιτίας των στα «έξαλλων σχεδίων» των κεμαλικών, έναντι του Ερντογάν, αλλά και της χώρας μας (http://www.tribune.gr).

Και όλα αυτά, παρά τις προσπάθειες «προαγωγής» των ιδεών, αλλά και αθώωσης των παράνομων και εγκληματικών πράξεων, των «παιδιών του νέου συστήματος» (http://panusis.blogspot.gr).

Φυσικά, με αυτά να συμβαίνουν, εν μέσω ανηλεών, αλλά και επικίνδυνων γεωπολιτικών ανταγωνισμών για το πετρέλαιο και τους αγωγούς (http://www.geopolitics.com.gr), οι οποίοι αναμένεται να επηρεάσουν καίρια και την χώρα μας.

Αν σε όλα αυτά, προστεθούν επιπλέον και οι βουλευτικές εκλογές, που πραγματοποιούνται σε Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία τον Ιούνιο, το μόνο βέβαιο είναι πως δεν θα βαρεθούμε να παρακολουθούμε συνεχείς πολιτικές μεταβολές σε κρίσιμες χώρες της ΕΕ.

Εναπόκειται σε εμάς, να «αποκωδικοποιήσουμε» σωστά αυτές τις πολιτικές εξελίξεις και να τις εκμεταλλευτούμε προς το συμφέρον της χώρας μας, μιας και αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επαναφέρουμε την ακμή στην Ελλάδα μας, και μαζί με αυτή την αισιοδοξία, την ειρήνη, αλλά και το χαμόγελο στα χείλη του πολυβασανισμένου λαού της.

Αλλά στο τέλος, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε την γνωστή βιβλική ρήση, που ισχύει πάντα, για όλους τους πολιτικούς, από όποιον πολιτικό χώρο (δεξιά, αριστερά, κέντρο, άκρα, ριζοσπάστες) και αν προέρχονται: «Μη πεποίθατε επ΄ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπους, οις ουκ έστι σωτηρία».